Jo­ga je cje­lo­vi­ta di­sci­pli­na u ko­joj se kroz fi­zič­ke vje­žbe pri­bli­ža­va­mo na­šem bi­ću, ona tra­ži od­re­đe­nu ak­tiv­nost, ri­tam, po­sve­će­nost, ali za­to do­no­si ve­li­ke be­ne­fi­te – na pr­vom mje­stu ži­vot­nu ra­dost, en­tu­zi­ja­zam, is­ti­če Zo­ra­na Mi­lo­še­vić iz Ko­to­ra, uči­te­lji­ca jo­ge iz pro­gra­ma „Art of Li­ving“.
– Ove vje­žbe pri­la­go­đe­ne su sva­kom ži­vot­nom do­bu i sva­kom zdrav­stve­nom sta­nju ko­jem se čo­vjek na­la­zi. Dje­lu­ju pr­ven­stve­no pre­ven­tiv­no, ali dje­lu­ju i te­ra­pe­ut­ski na lju­de ko­ji ima­ju zdrav­stve­ne pro­ble­me. Sa­mim tim ne po­sto­je gra­ni­ce u tom pri­stu­pu da se kre­ne sa vje­žba­njem, to pre­po­ru­ču­je ove pro­gra­me sva­ko­me ko že­li da bu­de na pu­tu zdra­vlja – ka­že Mi­lo­še­vić i do­da­je da su sve ove vje­žbe za ci­je­li ljud­ski rod, što je iz­nad Is­to­ka, Za­pa­da, Sje­ve­ra, Ju­ga.
– Jo­ga pri­pa­da na­sle­đu čo­vje­čan­stva i za­što da to na­sle­đe, ta do­bra, ne di­je­li­mo me­đu so­bom? Vje­žba­ju­ći jo­gu, ona lju­de sa­mo još vi­še učvr­šću­je u ne­koj vje­ri ko­joj pri­pa­da­ju ili sa ko­jom se iden­ti­fi­ku­ju – ne po­sto­je gra­ni­ce. Kroz mo­je is­ku­stvo, ko­je tra­je se­dam go­di­na in­ten­ziv­nog ba­vlje­nja jo­gom, u okvi­ru Umjet­no­sti ži­vlje­nja, te raz­li­či­to­sti su to­li­ko kva­li­tet­ne i to­li­ko jed­ne dru­ge po­dr­ža­va­ju i ta­ko se u sve­mu to­me osje­ća­ju je­din­stve­nim, to je „Sve­to Jed­no“, ob­ja­šnja­va Mi­lo­še­vić, ko­ja sva­ke su­bo­te vo­di jo­ga tre­nin­ge u ko­tor­skom par­ku. Ob­ja­šnja­va da NVO „Umjet­nost ži­vlje­nja Cr­ne Go­re“ po­sto­ji osam go­di­na, a na­gla­sak je na hu­ma­ni­tar­nom ra­du, kroz broj­ne pro­gra­me po­mo­ći osje­tlji­vim gru­pa­ma kao što su za­vi­sni­ci, že­ne i dje­ca- žr­tve po­ro­dič­nog na­si­lja, za­tvo­re­ni­ci... Pro­gram pod­ra­zu­mi­je­va i ajur­ved­ske kon­sul­ta­ci­je, ško­le ajur­ved­skog ku­va­nja, me­di­ta­ci­je... O do­bro­bi­ti­ma jo­ge svje­do­če broj­ni prak­ti­kan­ti.
– Vri­je­me je ta­kvo da su lju­di po­če­li da se vi­še za­ni­ma­ju za svo­ju unu­tra­šnjost, za­to što je era ma­te­ri­jal­nog pro­šla i sad je na­stu­pi­lo vri­je­me da se vi­še raz­mi­šlja o du­ši – ka­že Vik­to­ri­ja Alek­se­je­va, tu­rist­ki­nja iz Mo­skve, ko­ja je uži­va­la u vje­žba­nju odr­ža­nom po­vo­dom Svjet­skog da­na jo­ge u grad­skom par­ku Ko­to­ra. Is­ti­če da se sva­ka pro­mje­na u pri­ro­di in­ten­ziv­no od­ra­ža­va na čo­vje­ka, te je va­žno da ta­da bu­de­mo ak­tiv­ni, da po­mog­ne­mo or­ga­ni­zmu da se oslo­bo­di na­go­mi­la­nih otro­va (de­tok­si­ka­ci­ja), a vje­žbe jo­ge su pra­vi na­čin za to. Vik­to­ri­ja se ba­vi „žen­skom jo­gom“, or­ga­ni­zu­je i po­ha­đa se­mi­na­re.
– Jo­ga vr­lo do­bro dje­lu­je ne to­li­ko na fi­zič­ko, ko­li­ko na men­tal­no sta­nje, na ni­vo du­še, ni­vo sa­zna­nja, za­to što se mi­je­nja per­cep­ci­ja ži­vo­ta, mi­je­nja se od­nos pre­ma ži­vo­tu, ti dru­gi­ma pre­no­siš mir i har­mo­ni­ju, pri­la­ze ti dru­gi lju­di. U fi­zič­kom smi­slu osje­ćaš pri­liv ener­gi­je, imaš vi­še sna­ge, bo­lju rav­no­te­žu, bo­lje si osvi­je­šćen. Jo­ga mi se mno­go svi­đa i mno­go mi zna­či – ka­že Vik­to­ri­ja i do­da­je da od 30 mi­li­o­na sta­nov­ni­ka u Ru­si­ji, mno­go njih upra­žnja­va jo­gu, što zna po svo­jim dru­ga­ri­ca­ma i dru­go­vi­ma.
Čla­ni­ce NVO „Eks­pe­di­cio“ Ko­tor po­kre­nu­le su pri­je pet go­di­na pro­je­kat „Jo­ga u par­ku“sa ci­ljem oži­vlja­va­nja jav­nih pro­sto­ra i po­bolj­ša­nja kva­li­te­ta ži­vo­ta gra­đa­na.
– Jo­ga je jed­na od naj­bo­ljih stva­ri ko­je sam ura­di­la za se­be, ni­sam baš di­sci­pli­no­va­na i ne ra­dim baš sva­kog da­na, ali osje­ćam do­bro­bit uvi­jek kad vje­žbam. To su ne­ki ala­ti za ti­je­lo i taj unu­tra­šnji mir, ko­ji su od ne­pro­cje­nji­vog zna­ča­ja za me­ne, a vje­ru­jem da su to osje­ti­li i svi ko­ji su pro­šli kurs – ka­že Ta­tja­na Ra­jić iz „Eks­pe­di­ci­ja“.
M.D.Po­po­vić


Ne­ras­ki­di­va ve­za po­kre­ta i da­ha

„Dah nas vo­di u po­kret, po­kret pra­ti ri­tam na­šeg da­ha, a sa­mim tim mi vr­lo do­bro mo­že­mo da pre­po­zna­mo gra­ni­ce na­šeg ti­je­la, u tre­nut­ku ka­da po­či­nje­mo sa vje­žba­njem i vr­lo la­ga­no i ja­sno uvi­đa­mo ka­ko te svo­je gra­ni­ce po­mje­ra­mo re­dov­nim vje­žba­njem. On­da to od­mah uno­si do­dat­nu ra­dost čo­vje­ku, uspio je, sa­vla­dao je ne­što i on­da ide da­lje. Mi­li­me­tar po mi­li­me­tar osva­ja­ju se ti po­kre­ti, ti­je­lo se opu­šta. Pri to­me je dah taj ko­ji opu­šta čo­vje­ka. Ka­da su vje­žbe u skla­du sa da­hom, de­ša­va se spoj sa na­šim umom, ko­ji je u tim tre­nu­ci­ma umi­ren, kon­cen­tri­san, fo­ku­si­ran, on oslu­šku­je ti­je­lo. Tu se mi po­ve­zu­je­mo i na dru­gom ni­vou sa sa­mim so­bom”, po­ja­šnja­va Mi­lo­še­vić.